Alex Zeguers- ‘ I am gonna find you’

View the works displayed during the exhibition here

Worstelingen met sombere beelden

Alex Zeguers (1965) worstelt met beelden. De toeschouwer worstelt mee. De schilder gebruikt beelden uit de werkelijkheid voor op zichzelf staande, nogal schimmige voorstellingen – traditie Richter, Dumas, Tuymans. De oorspronkelijke context hoeft voor de toeschouwer niet per se bekend te zijn; belangrijk is of de taferelen hem bezighouden, of ze intrigeren. Dat is zeker zo bij de recente werken die Peergallery toont. Ze bewegen zich tussen figuratie en abstractie, en zijn globaal te verdelen in doeken met architectonische bouwwerken en scènes met – meestal solitaire – mensen of andere figuren.
Je kijkt naar flarden uit de werke- lijkheid die onophoudelijk en snel visuele prikkels aanleveren, voor het individu nauwelijks bij te benen. Het kunnen beelden uit de media zijn en wellicht vervagende herinneringen aan eigen ervaringen. Een man in een witte overall met veiligheidsbril brengt de ebola-epidemie in gedachten. Bij een fragmentarisch tafereel van twee schepen en een vrouw met bont- mantel, denk je aan ‘nabeelden’ van een oceaanreis.
Het zijn worstelingen met verf ook. Van dichtbij is te zien uit hoeveel verschillende kleuren en lagen de composities zijn opgebouwd. Met krassen, kwastvegen en druipers. De schildert werkt aan een doek, zal het een tijd wegzetten en er weer mee verdergaan of opnieuw beginnen. Hoewel er een enkele keer een helblauw of -geel motief is, overheersen grijze en donkere tinten, die voor een sombere sfeer zorgen. Alleen al daardoor gaan de taferelen onder de huid zitten.

In de titel van de tentoonstelling I am gonna find you is een dubbel voornemen te lezen: dat de kunstenaar erin slaagt de meest geëigende voorstelling te scheppen en dat zijn werk iemand zal raken. Het lijkt bo- vendien een uitnodiging om aan- dachtig te kijken. Niet elk schilderij is gemakkelijk te duiden, ondanks de titels. Een liggende gestalte verraadt zich door de uitsteeksels en een deel van de fakkel als het omgevallen Vrijheidsbeeld. Metafoor voor verloren idealen, voor de voortdurend onder druk staande vrijheid? Van de kunstenaar zelf ook? Zijn vrijheid biedt geen vrijbrief om zomaar wat te doen, ‘wat an te rotzooien’ zou Appel zeggen, maar wordt hier vertaald in een zelfopgelegd streven om het uiterste uit verf te halen.